Nieuw werk:

Graag voeden

Gezien de laatste ontwikkelingen in het Hengelose kunstlandschap, en m.b.t. Startion, Heart Gallery in het bijzonder, wil graag in mijn project aandacht besteden aan de professionele kunstenaars in Hengelo en kunstenaarschap in het algemeen. Het is nog net geen uitgestorven soort maar gemakkelijk hebben ze het niet. Geen fatsoenlijke exporuimte, weinig opdrachten, tentoonstellingen zonder vergoeding waarbij vaak nog een investering van eigen tijd en geld nodig is. Het verbaast mij dat er zoveel mensen met veel enthousiasme nog aan knokken zijn. Waarvoor? Waarom? Waar komt de kracht vandaan in de  kunstenaars in (wegbezuinigd) Hengelo om verder te gaan, weer aan het nieuw project te beginnen? Om weer te werken als een vrijwilliger? Om weer tegen de stroom in te gaan? Het inkomen komt vaak uit andere bronnen.

Het draai ook vaak om geld. Bijvoorbeeld het geld besteed aan kunst in gemeentes. Een kunstwerk is opzich een product dat een kunstenaar "produceert" om te verkopen, om van te leven, wat nog soms als een taboe wordt beschouwd. Het kunstwerk is in vele opzichten een product van een passie/drive en het nood om te communiceren en met anderen te delen. Het zou een vergoeding tegenover moeten staan. Het werk van een kunstenaar zou beloond moeten worden. Vaak worden kunstenaars beschouwd als goeierds die niet aan geld denken. Het proces zou al voldoende moeten zijn. Je moet blij zijn dat je überhaupt ergens plek kan vinden om te het werk vertonen.

"Graag voeden" is een commentaar op bezuinigingen in Hengelo, het gebrek aan ruimte voor kunst in Hengelo. Het roept ook een vraag over de grens tussen een kunstwerk, een product, de grens tussen een boodschap van een kunstwerk en resultaat uitgedrukt in beloning/geld.

Voorafgaande projecten:

The Moon

Licht installatie/schilderij opgebouwd met een led-spot en een projectiescherm; led aangesloten op software.

Waar je ook op aarde bent, kun je de maan zien, ongeacht hoever je van huis bent. Als je in zijn gezicht kijkt, ben je eigenlijk altijd thuis. Net als de maan weerkaatst mijn schilderij het licht van een andere bron. Licht gevangen in videobeelden, opgenomen door de live-webcam in mijn geboortestad. De webcam is gericht op Rynek Podgorski (Polen), waar elk gebouw, winkeltje, hoekje, een lange reeks van herinneringen met zich meebrengt. Weerkaatsing van thuislicht dat niet meer thuis is.

Shadowwindows

Projecties van videobeelden op de wand

De continuïteit in wie je bent is net zo subtiel en vaag als een schaduw. Voortdurend in beweging en voortdurend in verandering. Wie je twintig jaar geleden was en wie je nu bent, versmelten met elkaar. Er zijn geen vaste vormen en grenzen. De contouren van je geboortehuis, gezichten van ooit belangrijke mensen vervagen met de tijd in je geest. De beelden van toen nemen andere vormen aan in je hoofd.Wat was de vorm van de boom die twintig jaar geleden voor je raam stond? Als er geen foto's en video's meer zijn, zijn de enige beelden die je hebt je herinneringen. Hoe betrouwbaar zijn ze?

Spectrum of light

Zelfsturing - een droge management term, een methode die vaak wordt ingezet om organisaties efficiënter te laten werken. Is volledige zelfsturing haalbaar? Deze vraag stelde ik aan willekeurige gebruikers van Prismare en Stroinkshuis. Vertegenwoordigers van grote of kleine organisaties, vrijwilligers, mensen uit het zorgveld, onderwijs, buurtverenigingen. Het uitgangspunt van mijn kunstwerk was het benadrukken van de kracht van diversiteit. Ik geloof dat de gebruikers de wijkcentra zelf kunnen runnen. Ik geloof dat gebruikers genoeg geweldige ideeën hebben om de wijk levendig en gezond te houden.

In het begin is mij opgevallen dat er drie groepen onderscheiden kunnen worden: ondernemers, creatievelingen en sociale doeners. Ik beschouw die drie kerngroepen als basis voor een gezonde organisatie. Een basis voor zelforganisatie mits het in balans blijft. De drie groepen van eigenschappen koppelde ik aan drie primaire kleuren: rood, groen en blauw.Elke deelnemer kreeg een kleurwaarde toegewezen volgens zijn eigen inschatting van de eigenschappen.  Door kleurmenging kan een andere kleur ontstaan. Wit licht is licht waarin geen kleur te zien is. Het ziet eruit als wit, maar bestaat in feite uit een combinatie van alle zichtbare kleuren. Ik vond het een mooi symbool. Net als een driehoek en uiteindelijk een prisma. De gesprekken met 13 deelnemers waren als een prisma om het hele spectrum te bekijken. Een spectrum van ideeën over zelfsturing in organisatie, hun passies, enthousiasme voor hun vak, hun vrijwilligerswerk. Bijzondere mensen!

Maar diversiteit van ervaringen en inzichten kun je niet alleen in kleur uitdrukken. Deze heb ik opgenomen en samengevoegd tot een gezamenlijk videoportret, een caleidoscoop van oplossingen en initiatieven. Van elke deelnemer kreeg ik een mooie uitspraak te horen, een inzicht- een puzzelstukje/element om een constructie (zoals de zelfsturing het ook is) te kunnen bouwen. De constructie erg kwetsbaar en vaak wankelend.

De potentie, licht, is er. De constructie moet vaak gelijmd worden, omgebouwd, altijd in beweging zijn. Vallen hoort hier bij. 

Mijn werk is momenteel te zien in Tetem te Enschede:

http://www.tetem.nl/portfolio/do-it-together-neighborhood/

The Scriabin sonata's Reimagined (in samenwerking met Intertwining Arts)

One of the most crucial tasks for artists is communication to the public on contemporary sociological and environmental issues. Sometimes viewing a piece of art can leave a profoundly intense impact on the audience and evoke their interest towards a certain matter, which they might have never thought about before. 

This Intertwining Arts project is a blend of live piano performance of the first five Piano Sonatas by Alexander Scriabin (1872-1915) and a simultaneous projection of artistic video collages, with the Planet Earth and humanity's impact on it as the main subject matter. It is planned to be premiered in Switzerland, in June of 2018. 

The project will focus on artistically displaying two main themes: the beauty and power of Earth, the generous planet, which is the home to all of us, opposed to the results of the human activity during the last 100-150 years, which has been drastically changing the environment; since the industrial revolution gradually lead to such a development of technology, which in turn created unretractable outcomes. This includes pollution, waste, climate change, lack of drinking water in certain parts of the planet, and many other problems. It concerns all and each of us and none would be able to avoid the consequences at a certain point in time. It is impossible for any thinking person not to notice these changes and to disregard this issue. Intertwining Arts aims to bring up this subject and figuratively speak about it from the stage by the means of live music and video projection. 

The first four Sonatas will concentrate on the four natural elements: the Fire, the Water, the Earth, and the Air. The Fifth Sonata will blend the elements of the preceding four in a way, with the add-ons of effects representing electiricy, outer space, surreal imagery, and several other visuals connected to the planet and the humanity. The project will emphasize the destructive aspect, in order to sharpen the awareness and encourage the public to pay more attention to the place we all live in, by diminishing each individual's negative input into this situation. 

The project team's goals are exploration of the topic and enlightenment of the audience by means of a vivid creative presentation with a professional performance uniting two art genres.

The trailer te zien op:

https://intertwiningarts.org/scriabin-sonatas1/video/ 

De filmische versie van het project is te zien op:

https://www.youtube.com/watch?v=n50ehRTbBQg

Afterimage 

Na de dood van een familielid erfde ik een paar jaar geleden haar gehele dia archief. Dit zou weggezet worden bij het grofvuil en zou voorgoed verloren zijn gegaan. Niemand toonde nog belangstelling voor de stoffige grijze dozen met opgeslagen herinneringen op dia’s. Duizenden foto’s vormen dit beeldarchief vanaf de jaren ‘60 tot de jaren ‘90 van een familie en later van één persoon. Deze collectie is het uitgangspunt en de basis van mijn recentelijk begonnen project. Beelden worden verwerkt en krijgen een nieuwe vorm en een nieuwe context. Elk beeld, elke stuk papier en plastic maken deel uit van verschillende kunstwerken: collages, projecties, film, installatie en  3-demensionaal werk. Het is een ode aan een bijzondere erfgoed - vergeten tijd, iemands belevenissen.

"There she goes" te zien in Het Museum voor Hedendaagse Hengelose Kunst:

http://www.mhhk.nl/zaal/z0112.html

Dreamcatcher

Zodra we in slaap vallen worden we kwetsbaar. We zijn niet meer beschermd tegen onze eigen angsten en gedachten. We worden aan ze blootgesteld als een makkelijke prooi die geen schuilplaats kan vinden voor gevaar. Ons bewustzijn kan geen controle meer uitoefenen in wat we denken, wat we fantaseren. We liggen stil, gevangen in onze eigen belevingswereld, wachtend op de dromen en nachtmerries die zonder onze invloed ongevraagd gaan ons achtervolgen. In deze kwetsbare toestand is er geen ontkomen aan onze oude vijanden- wel bekende, terugkerende angsten, twijfels, zwakke plekken, open wonden en trauma's. Het onderbewuste toont op zijn scherm al die beelden juist op die momenten in ons leven dat we hen zo hard mogelijk willen negeren. Dromen is het afspelen van beelden, herinneringen en emoties. Dromen zijn ongecontroleerde, willekeurige maar toch betekenisvolle projecties. Mijn installatie gaat over terugkerende, angstaanjagende, nerveuze en onrustige dromen die over de jaren heen bijna patronen kunnen vormen - projecties van gebeurtenissen, veranderingen en emoties in ons leven.

Ik kom altijd terug op hetzelfde kruispunt bij dezelfde bushalte. Wachtend op de bus nr. 127 die mij naar school zou moeten brengen. Het is nog donker op de winterochtend, er is niemand. De bus komt niet, ik ben te laat, ik heb geen kaartje. Het stikkende gevoel om te laat zijn, om de kans te hebben gemist. De andere droom- verliezen van tanden, zo veelvoorkomend. Ik kom altijd terug naar mijn basisschool om nog wiskunde-examen af te leggen terwijl ik weet dat ik daar niet hoor te zijn. Altijd terug bij dat ene moment wanneer ik na een lange ziekte de lessen niet kon inhalen. Altijd weer opgeroepen voor de klas, verwikkeld in het oplossen van een lange reeks gecompliceerde sommen. Dromen die zich alleen binnen één beeld of één zin afspelen. Uren en uren precies dezelfde stukje als een vastgelopen langspeelplaat. Het is een nachtmerrie van herhaling en vastzitten in één gedachte.

Dreamcatcher vangt ze allemaal op zijn plakkerige, duistere oppervlakte. De dromen vormen een collage, een caleidoscoop van angsten en terugkerende nachtmerries. Het zijn geen duidelijke verhalen of beelden. Het zijn projecties van diep onbewuste processen, gevangen door het zwarte materiaal van het net.

Te zien in Het Museum voor Hedendaagse Hengelose Kunst:

http://www.mhhk.nl/zaal/z0112.html

Weder

Stenen en ruïnes blijven anoniem en betekenisloos tot ze verbonden worden met een verhaal. Een verhaal plaatst ze in de juiste context. Een verhaal roept emoties op. Verhalen maken de geschiedenis. 

Er bestaan zo veel prachtige verhalen over Huys Hengelo: een liefdesverhaal, een brand, roerige oorlogstijden, spannende opgravingen, politieke machtsstrijden, verhuizing van de poort, een geheim, een metamorfose en een verbouwing van het gebouw. Het beeld dat we nu proberen te vormen over Huys Hengelo is gebaseerd op historische feiten, overblijfselen en de vroegere tekeningen die misschien een grove interpretatie van de werkelijkheid zijn. De brokstukken zijn fragmenten die we weer met elkaar moeten verbinden om een nieuw beeld te verkrijgen. Letterlijk - om de vorm van het gebouw te reconstrueren en figuurlijk- om stukjes geschiedenis, in een eigen verhaal vol emotie te vormen. De stukjes zijn afkomstig van tijden die we nooit hebben gezien, nooit hebben ervaren, nooit hebben geproefd, die we toch willen doorgronden en begrijpen. Met als doel om waarschijnlijk onze eigen tijden te begrijpen, om onze wortels te ontdekken, om ons in perspectief te plaatsen. Dit is de kracht van historische objecten, gebouwen en plekken - de link tussen heden en verleden. 

De stenen zijn betast door de eeuwen. Ze zijn stille getuigen van honderden jaren geschiedenis. Ze hebben vele mensenlevens gezien en zo veel veranderingen doorgemaakt. Gesleept door de tijd. Verhuisd naar het Nu. In mijn kunstwerk probeer ik de stenen weer te belichten door “tijd, omstandigheden, gebeurtenissen en gevoelens”. Ik wil laten zien dat de stenen roerloze getuigen waren van zoveel verhalen die de geschiedenis vormen. Ze zijn veranderd, ze zijn beïnvloed door de tijd.  

Het tweede thema van mijn installatie is de emotie die de brokstukken kunnen oproepen - mysterie, ongrijpbaarheid, vaagheid, een grote hoeveelheid aan interpretaties, geheimen, een gevoel van het ondefinieerbare verleden, heel lang geleden. Iets dat lang vergeten is, lang te gronde is gegaan wordt opnieuw verteld om herleefd te worden, om bewaard te blijven voor de toekomst.

Terrain ahead

Haat is als een dichte mist. Het beperkt je zicht op feiten en alles wat mooi is. Haat geïnspireerd door nationalisme, godsdienst en betweters. Haat die een bron heeft in zich bedreigd voelen. Haat die als een bom ontploft en als grenzen uitsluit.

In 2010 crashte het Poolse presidentiële vliegtuig in het berekenbos van Smoleńsk. In 2014 werd de opname van de zwarte doos op het internet gepubliceerd. Het geluid van de laatste minuut voor het ongeluk heeft mij sindsdien niet losgelaten. Waarom werd de mist genegeerd? Waarom is het "Terrain ahead" alarm genegeerd? Dit is het uitgangspunt van de installatie.

Sinds 6 jaar worden er onderzoeken verricht rondom de crash door opeenvolgende regeringen onder leiding van verschillende partijen. Wetenschappers in dienst van deze regeringen komen steeds met nieuwe waarheden. Er is nooit sprake van twijfel, ze hebben bewijzen, ze hebben de waarheid gevonden, zeggen ze. De bewijzen zijn in tegenstrijd met elkaar en aangepast aan de "opdrachtgever" van het onderzoek. Zo is "bewezen" dat een berkenboom de vleugel van het vliegtuig niet heeft kunnen beschadigen en dat mist en gebrek aan zicht tijdens de landing geen cruciale invloed hebben gehad. Er zou een bom aan boord zijn geplaatst door iemand (Russen, andere politieke partij?). Het vliegtuig landde in mist. Piloten hebben het alarm signaal 1 minuut lang gehoord. Het geluid dat je hoort komt uit de cockpit van het vliegtuig. Jij hoort de laatste noodkreten van de bemanning niet.

Dit is alleen het uitgangspunt.

In de laatste 6 jaar is Polen aan het veranderen. De conservatieve meerderheid in de regering verandert de wetten met als doel om, naar mijn mening, macht over media, het rechtssysteem en het afluistersysteem te verkrijgen. De scheiding tussen Kerk en Staat bestaat niet. De meerderheid werd gekozen op een democratische wijze door de bevolking zelf. De bevolking die op straat demonstreert tegen de komst van vluchtelingen en tegen moslims in het algemeen, tegen de homo's, tegen elkaar. Zowel aanhangers van de conservatieve partij als  voorstanders van de iets liberalere, maar door schandalen getekende partij, gooien naar elkaar met modder. Haat heerst. Angst heerst. De woorden die men op het internet treft, de uitspraken die je op televisie hoort zijn van alle fatsoen, begrip of respect ontdaan. Pure haat en kortzichtige betweterigheid. Er is geen ruimte voor gesprek.

De meerderheid van Polen maakt zich geen zorgen over de volledige intolerantie, over de uitgespuugde kreten van haat, over het gebrek aan humane benadering. Haat elimineert denken. De meerderheid houdt zich bezig met bijvoorbeeld het produceren van nieuwe samenzweringstheorieën over de crash in Smoleńsk, dat al een bedevaartplek is geworden. De president, die naar mijn eigen mening geen bijzondere bijdrage heeft geleverd in de Poolse geschiedenis, werd in het Wawel kasteel begraven naast koningen en andere patriottische helden. Hij is al martelaar geworden in de ogen van de sommige Polen. Straks wordt hij een heilige, vrees ik.

Intussen bereikt discriminatie een alarmerend niveau. In Polen, maar ook in Europa en het Midden-Oosten worden de radicale stemmen luider. Het is de wereldtrend die mijn angst aanjaagt. Het gaat een alarmsignaal bij mij af.

Het is niet te laat voor we de grond raken.

Video installatie - projectie van bovenaf op de grond, twee geluidbronnen, overhead projectie op berkenschors.